မြန်မာမှန်ရင် ဖတ်သင့်တယ်
ခုတလော ဂျာနယ်၊ မဂ္ဂဇင်းတွေဖတ်ပြီး တော်တော်စိတ်ညစ်ရတဲ့အကြောင်း အရင်ဆုံးရေးချင်ပါတယ်။ အဲဒီ ကိစ္စ ကတော့ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ ထည့်ထည့်ရေးကြပြီး စာလုံးပေါင်းတွေ အဓိပ္ပာယ်ကောက်မရအောင်ကို မှားတတ် ကြတဲ့ ကိစ္စပါ။ စာရေးဆရာတွေဟာ မလိုအပ်ဘဲနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ ထည့်မရေးသင့်ပါဘူး။ မရေးရင် မှားစရာ လည်း မရှိတော့ဘူးပေါ့။ ရှေးကဆရာကြီးတွေဖြစ်ကြတဲ့ ဆရာကြီးပီမိုးနင်းတို့၊ ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းတို့၊ ဆရာကြီး မဟာဆွေတို့ တစ်တွေဟာ အင်္ဂလိပ်စာတတ်ပေတတ် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေပါ။ ဒါပေမယ့် ဆရာကြီးတွေရဲ့ စာတွေထဲမှာ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ မလိုအပ်ဘဲ ညှပ်ညှပ်သုံးတာ တွေ့ရခဲပါတယ်။ ဘိလပ်ပြန်ဆရာကြီးတွေဖြစ်တဲ့ ဆရာသိပ္ပံမောင်ဝ၊ ဆရာဒေါက်တာလှဘေ၊ ဆရာဇော်ဂျီ၊ ဆရာမင်းသုဝဏ်စတဲ့ စာရေးဆရာကြီးတွေရဲ့ စာတွေမှာလည်း အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ ထည့်ရေးတာ သိပ်များများမတွေ့ရပါဘူး။
ခုခေတ်ကျတော့ ဘာသာပြန်တွေမဆိုထားနဲ့၊ ပင်ကိုရေးဆိုတဲ့စာတွေကို ဖတ်ရတာတောင် ထော့နင်းထော့နင်းနဲ့ ဘာသာပြန်ကို ဖတ်ရသလိုမျိုးဖြစ်နေပါတယ်။ ရှေးကဆရာကြီးတွေရဲ့ လက်ရာကျတော့ ဘာသာပြန်ထားတယ်လို့ မထင်ရလောက်အောင် မြန်မာ့မျက်စိထဲ၊ မြန်မာ့နားထဲကို ချောခနဲချောခနဲ ဝင်သွားစေတဲ့ အရေးအသားမျိုးတွေပါ။ ဆရာကြီးသခင်ဘသောင်းရဲ့ ပန်းသာမစာဥ၊ ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းရဲ့ ရတနာပုံ၊ ဆရာဇော်ဂျီရဲ့ မဟာဆန်ချင်သူစတဲ့ ဝတ္ထုကြီးတွေဆိုရင် မြန်မာဝတ္ထုကြီးတွေလို့တောင် မှတ်ထင်ခဲ့ကြရတာမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ခေတ် ဘာသာ ပြန်တွေကျတော့ ဘာဖြစ်လို့ အဲဒီလို ကျွန်တော်တို့အသွေးထဲအသားထဲ စိမ့်ဝင်သွားအောင် မဖြစ်ကြရတာလဲလို့ ဆန်းစစ်ကြည့်လိုက်တော့ မြန်မာစာ၊မြန်မာစကားမနိုင်လို့ဆိုတာ တွေ့ရပါတယ်။
မြန်မာဘာသာစကားက ဝေါဟာရ မပါးရှားပါဘူး။ အတော်အသင့်လေး လေ့လာရင်တောင်မှ စကားလုံးဝေါဟာရတွေ သုံးလို့မကုန်နိုင်အောင် ကြွယ်ပိုး ကြွယ်ဝရှိလှတယ်ဆိုတာ တွေ့နိုင်ပါတယ်။ တကယ်ချို့တဲ့ရှားပါးနေတာက ကျွန်တော်တို့တစ်တွေသာ ဖြစ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့တစ်တွေက မြန်မာတွေဖတ်ဖို့ မြန်မာစာနဲ့ စာတွေရေးသားနေကြတာဖြစ်ပေမယ့် မြန်မာစာဆရာတွေနဲ့ သုတေသီပညာရှင်တွေကလွဲရင် ကျန်တဲ့စာရေးသူတွေဟာ မြန်မာစာပေကို လေ့လေးနက်နက် လေ့လာမှုပြုလုပ် တာ အင်မတန်ကိုနည်းပါတယ်။ အဲဒီတော့ ကျွန်တော်တို့မှာ ဝေါဟာရရှားပါးမှု ကြံုကြရတာပေါ့။ ဝေါဟာရရှားပါး တော့ အလွယ်လမ်းကိုလိုက်ပြီး အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေယူယူပြီး သုံးလိုက်ကြတော့တယ်။ သည်လိုနဲ့ မြန်မာစကားလုံး ဝေါဟာရတွေအသုံးနည်းပြီး ကွယ်ပျောက်တာတွေလည်း ကွယ်ပျောက်ကုန်ကြတယ်။ ဆရာလူထုစိန်ဝင်းရဲ့ ”နန်း စကား၊ မန်းစကား၊ မြန်မာတို့ရဲ့ မြန်မာစကား”ဆိုတဲ့စာအုပ် စာမျက်နှာ ရ၃နဲ့ ရ၄မှာ ဖော်ပြထားတဲ့အထဲက ကောက်နုတ်ဖော်ပြလိုက် တာပါ။
ကျွန် တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဖတ်ရတာအလွန်ထောင့်လှတဲ့ မြန်မာစာတွေကို အောင့်သက်သက်နဲ့ ဖတ်နေမိရင်း၊ ညှပ်သုံး၊ ဇွတ်သုံးထားတဲ့ အင်္ဂလိပ်စာလုံးပေါင်းအမှားတွေကိုကြည့်ရင်း စိတ်လေနေတာ အတော့်ကိုကြာပါပြီ။ မနေ့ ကပဲ အိမ်သားတွေငှားကြည့်ကြတဲ့ မြန်မာဗီဒီယိုသတင်းခွေတစ်ခွေရဲ့အဆုံးက ”မကြာမီထွက်မည်”လို့ အနက်ထွက် မယ့် အင်္ဂလိပ်စာလုံးပေါင်းအမှားကြီးကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သေးတယ်ခင်ဗျ။ မြန်မာလို ရေးလိုက်တော့ ဘာဖြစ်သတုံးဗျာ။ မြန်မာတွေကြည့်ဖို့ ထုတ်တာမဟုတ်ဘူးလား။ အခုတော့ အဲဒါကိုပဲ အင်္ဂလိပ်လိုတွေ လုပ်လိုက် သေးတယ်။ လုပ်တော့လည်း မှန်သလားဆိုတော့ မမှန်ဘူး။ Comming Soonတဲ့ ခင်ဗျ။ မူလတန်းကျောင်းသား တောင် မမှားလောက်တဲ့ comeကြိယာကို -ingတပ်တာတောင် အပေါက်တည့်အောင်မတပ်နိုင်ဘဲနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာလုံး ကြီးနဲ့ချရေးထားတော့ အတော်စိတ်ညစ်ရတယ်။ Comingဟာ ”m”တစ်လုံးတည်းနဲ့ပေါင်းရတာပါ။ အဲလောက် လေးတောင် မသိသားဆိုးရွားနေတဲ့ ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ်မဆန်းစစ်ကြဘဲ အင်္ဂလိပ်စာလုံးတွေ တွင်တွင်ကြီး ချသုံးနေရအောင် မြန်မာစကားက ဆင်းရဲနေလို့လားဆိုတဲ့ အငေါ်တူးအတွေးက ပေါ်လာပါတယ်။
သည်အချိန်မှာ ဆရာလူထုစိန်ဝင်းရဲ့စာအုပ်ကို ပြေးသတိရသွားတော့တာပါပဲ။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော့်စာအုပ်စင်မှာ ပြန်ရှာပြီး သည်စာအုပ်အညွှန်းကို ရေးမိသွားရတာပါ။ ဆရာလူထုစိန်ဝင်းကလည်း လူငယ်လူရွယ်တွေအတွက် အင်္ဂလိပ်စာကို အပတ်တကုပ် သင်ကြားပို့ချပေးခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ ဆိုလိုတာက ဆရာကိုယ်တိုင် အင်္ဂလိပ်စာကို ပပ်ပပ်နပ်နပ်တတ်ပါ တယ်။ သို့သော် အင်္ဂလိပ်စာတတ်တာက တစ်ပိုင်း၊ မြန်မာစာ၊ မြန်မာမှုကို ချစ်မြတ်နိုးတာက တစ်ပိုင်းဖြစ်မှန်း အခုစုစည်းထုတ်ဝေလိုက်တဲ့ ”နန်းစကား၊ မန်းစကား”စာအုပ်က သက်သေခံလို့ နေတယ်။
၁၉၉၆ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာထုတ် လူထုဒေါ်အမာ ဂဝပြည့် မွေးနေ့အထိမ်းအမှတ် ”ပုဂံလက်သစ်နှင့် အခြားစာတမ်း များ”စာအုပ်၊ ၁၉၉၆နဲ့ ၁၉၉ရခုနှစ်အတွင်းက ထုတ်ဝေခဲ့တဲ့ စာပေဂျာနယ်၊ ၁၉၉ဂနဲ့ ၁၉၉၉ခုနှစ်အတွင်းက ထုတ် ဝေခဲ့တဲ့ ရုပ်ရှင်တေးကဗျာမဂ္ဂဇင်းတို့မှာ ဖော်ပြခဲ့တဲ့ ”နန်းစကား၊ မန်းစကား” ၁၂ ပုဒ်ကို စုစည်းထုတ်ဝေထားတဲ့ စာအုပ်ပါ။
စာမျက်နှာ ၈၁မှာ ဆရာလူထုစိန်ဝင်းရေးသားထားတဲ့အတိုင်း ”အသုံးမလေ့ကြတော့လို့ပဲဖြစ်စေ၊ အသုံးနည်း လို့ပဲဖြစ်စေ ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေတဲ့ မြန်မာအရပ်သုံးစကားတွေကို ရှာဖွေတင်ပြထားတဲ့ စာအုပ်ဖြစ်ပါတယ်။ မဂ္ဂဇင်းဆောင်းပါးများဖြစ်တာကြောင့် နောက်ဆုံးတစ်ပုဒ်ကလွဲရင် ကျန်အပုဒ်တိုင်းမှာ နိဒါန်းဖွဲ့ထားတာတွေ ပါဝင် နေပါတယ်။ သို့သော် အဲဒီနိဒါန်းများက စာရေးဆရာရဲ့ အတ္တနောမတိ၊ ဝံသာနုရက္ခိတစိတ်၊ စေတနာတို့ကို ရောင်ပြန်ဟပ်လို့နေတဲ့အတွက် ဖတ်လို့ကောင်းနေပါတယ်။ လူထုတိုက်ရဲ့ ငယ်မွေးခြံပေါက်ပီပီ တစ်အုပ်လုံးမှာ လူထုရနံ့ပျံ့သင်းလွန်းလို့ တချို့တွေကတော့ သိပ်ဘဝင်ကျကြမယ်မထင်ဘူး။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အသုံးနည်းသွား တဲ့မြန်မာစကားတွေကို နိုင်သလောက် ရှာဖွေစုဆောင်းတင်ပြထားတဲ့အတွက်ကိုတော့ ကျေးဇူးတင်ထိုက်တာလည်း အမှန်ပါပဲ။ ဒါ့အပြင် ကျွန်တော်တို့ အခုနေမှအားထုတ်မထားရင် နောင်နှစ်တစ်ရာလောက်အတွင်းမှာ တိမ်ကော ပပျောက်သွားနိုင်လောက်တဲ့ မြန်မာစာ၊မြန်မာစကားအပေါ်ထားရှိတဲ့ စာရေးသူရဲ့စေတနာရောင်ဝါကလည်း သည် စာအုပ်မှာ လင်းလင်းလက်လက် ပေါ်ထွက်လို့နေပါတယ်။
မြန်မာတို့ ရဲ့ ယဉ်ကျေးမှုအဆင့်အတန်းဟာ ခေတ်ပြိုင်အနောက်နိုင်ငံတွေနဲ့ယှဉ်လိုက်ရင် မနိမ့်ကျပါဘူး။ ယဉ်ကျေးမှုအဆင့်အတန်းမြင့်မားတာနဲ့အမျှ မြန်မာစကားဟာလည်း အင်မတန်ဝေါဟာရကြွယ်ပါတယ်။ ”ညီမ” ဆိုတာ မိန်းကလေးချင်းတော်စပ်မှုအသုံးစကားပါ။ ယောက်ျားလေးနဲ့မိန်းကလေး တော်စပ်မှု အသုံးစကား မဟုတ် ပါဘူး။ အခုတော့ လူတိုင်းလိုလိုပဲ ”ကျွန်တော့်ညီမ”ဆိုတဲ့စကားကို သုံးနေကြပါတော့တယ်။ အစ်ကိုက အဲဒီတော့ အလိုလို မိန်းမလျာဖြစ်သွားပါရော။ (စာ – ၁၃)
မျက်နှာမည်းစာလုံးက မူရင်းမှာမပါပါဘူး။ ကျွန်တော်ဖြည့်လိုက်တာပါ။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း ”နှမ”ဆိုတဲ့ အသုံးရှိမှန်းသိပေမယ့် မှန်အောင်သုံးတတ်တာ သိပ်မကြာသေးဘူး။ (ကျွန်တော့်မှာနှမမှ မရှိတာကိုး။) ကျွန်တော် စာရေးတဲ့အခါမှာ ”ညီမ”လို့မှားသုံးမိတာတစ်လုံးပါသွားတော့ ဘယ်သူမှန်းမမှတ်မိတော့တဲ့ ရေးဖော်ဆရာတစ်ဦးက ထောက်ပြလိုက်တော့မှ မှန်အောင်သုံးတတ်ခဲ့တာပါ။ မြန်မာစကားမှာတော့ အဖေ့ရဲ့အစ်ကိုဆိုရင် ဘကြီး၊ အမေ့ရဲ့ အစ်ကိုဆိုရင် ဦးကြီးလို့ ခွဲခြားခေါ်လေတော့ ခေါ်သံကြားတာနဲ့ ဆွေမျိုးစပ်ပေးပြီးသား ဖြစ်နေပါပြီ။ အဖေ့ရဲ့ ညီဆိုရင် ဘထွေး၊ အမေ့ရဲ့ မောင်ဆိုရင် ဦးလေး၊ အဖေရဲ့ အစ်မ ဆိုရင် အရီးကြီး၊ အဖေ့ရဲ့ နှမကို အရီးလေး၊ အမေရဲ့ အစ်မ ဆိုရင် ကြီးတော်(ဂျီးဒေါ်)၊ အမေရဲ့ညီမဆိုရင် ထွေးလေး(ဒွေးလေး)၊ ဒေါ်လေးစသဖြင့် ကြွယ်လိုက်တဲ့ ဝေါဟာရတွေ။ (စာ – ၁၄)
ဒါတွေ တော့ ကျွန်တော်သိပါတယ်။ ကျွန်တော့်အမေက”ကိုကို”လို့ ခေါ်တဲ့ ကျွန်တော့်ဦးကြီးကို ကျွန်တော်က ”ဦးကြီးကိုကို”လို့ တစ်သက်လုံးခေါ်ခဲ့တာကိုး။ ပြီးတော့ မေမေကသူ့ဘထွေးတွေ၊ အရီးတွေကို ”ဘထွေးကြီး၊” ”ဘထွေးလေး၊” ”အရီးကြီး၊” ”အရီးလေး”စသဖြင့်ခေါ်ဝေါ်ခဲ့တာလည်း ငယ်ကတည်းကကြားခဲ့ဖူးနေလို့ပါ။ ကျွန်တော့်သားသမီးတွေက သူတို့အမေရဲ့ အစ်ကိုကို ”ဘကြီး”လို့ခေါ်တဲ့အခါ မှားနေတယ်၊ ဦးကြီးလို့ ခေါ်ရမှာလို့ တည့်မတ်ပေးခဲ့ဖူးတယ်။
ဆရာလူထုစိန်ဝင်း ပြောသလို မြန်မာတွေက မြန်မာစာချို့တဲ့နေတာတော့ ကျွန်တော်တို့ခေတ်မှာ အဆိုးဆုံးလို့ တောင်ပြောရမလို ဖြစ်နေပါတယ်။ ဖတ်တဲ့စာ၊ ရေးတဲ့စာမှာ တွေ့ရတာတွေကို ဆရာလူထုစိန်ဝင်းက ရေးပြထား တာပဲ ရှိပါသေးတယ်။ ပြောတဲ့စကား၊ ကြားရတဲ့စကားတွေမှာလည်း တစ်စက်မှအချိုးမပြေတော့အောင် မြန်မာတွေက မြန်မာစကားကို ဌာန်ကရိုဏ်းကျကျ မပြောတတ်ကြတော့ဘူး။ /သေသှေချာဂျာ/လို့ ပြောရမယ့်အစား ရေးထားတဲ့အတိုင်း /သေသေချာချာ/လို့ ပြောလိုပြော၊ /ရှံ/လို့ ပြောရမယ့်အစား /လှယံ/လို့ ပြောလိုပြောနဲ့ အတော့်ကို လွဲချော်နေကြတာတွေလည်း မနည်းမနောပဲ။ တစ်လောက ရွှေအမြုတေစာပေဆုပေးပွဲမှာ ကျွန်တော်အခမ်းအနား မှူးလုပ်လိုက်ပြီးတဲ့နောက် အခမ်းအနားအပြီးမှာ ဆရာတွေနဲ့နှုတ်ဆက်တုန်း ဆရာ”ဘောညို”(ခင်မောင်ညို-ဘောဂ ဗေဒ)က ”ရွှေအမြုတေကို /ရွှေအမဒေ/လို့ အမှန်အတိုင်းအသံထွက်တဲ့သူဆိုလို့ ခင်ဗျားတစ်ယောက်ပဲ ရှိသေး တယ်”လို့ မှတ်ချက်ပေးသွားပါသေးတယ်။ အမှန်တော့ ရေးတော့အမှန် ဖတ်တော့အသံမူကို ကျွန်တော်တို့တွေ မေ့လျော့နေကြတာပါ။
ကျွန်တော်လည်း မြန်မာစကားတတ်လှချည့်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မအောက်မေ့ပါဘူး။ သားတော်မောင်ကို ကျွန်တော့်ဝတ္ထုစာအုပ်အတွက် အမှာစာရေးခိုင်းတဲ့အခါ ကျေးဇူးရှင်လေးက ”အမူကွန်းထိုး”ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရကို ချသုံးလိုက်တော့ ကျွန်တော်မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ သည်ကောင်က အခုမှဆယ်တန်းတက်တဲ့အကောင်၊ အသက်က ၁၅ နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ အဲဒီ့လောက် အလုံးအကြီးကြီးကို ချသုံးလာတဲ့အခါ ကျွန်တော် ဖျားသွားတယ်။ ဒါနဲ့ သူ့အသုံးမှန်ရဲ့လားဆိုပြီး အဘိဓာန်တွေဘာတွေ လှပ်ကြည့်ရတဲ့ဘဝတောင် ရောက်သွားတယ်။ (မှန်တယ် ခင်ဗျ။) ဖအေ့ထက် သားတစ်လကြီးဆိုတာ အဲသလိုကောင်မျိုးကိုခေါ်တာပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ နောက်တော့မှ သတိရတယ်။ သည်ကောင်က ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းကို စွဲစွဲလန်းလန်းဖတ်တဲ့သူပဲ။ ဆရာကြီးရဲ့ လေအတိုင်းတောင် ရေးတတ်နေတဲ့အထိ ဆရာကြီးစာတွေရဲ့ ဩဇာက သူ့အပေါ် ရိုက်ခတ်နေပါတယ်။ သည်တော့လည်း မြန်မာစာကို ခွန်အားရှိရှိရေးတတ်တဲ့ ဆရာကြီးရဲ့ အတုကို သူယူထားတာပါကလားဆိုပြီး ကျွန်တော့်မှာပီတိပွားရပါတယ်။
ဆရာကြီး ရွှေဥဒေါင်းကရေးခဲ့ပါတယ်။ ”ခွန်အားရှိသောစာ”တဲ့။ ကျွန်တော်တို့ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်းတုန်းက သင်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာကြီးရဲ့ဆောင်းပါးထဲမှာပါတာ။ အခုတော့ ဂျာနယ်မဂ္ဂဇင်းတွေမှာ အတွေ့ရများနေတာက ကချော် ကချက်စာတွေ၊ ချိနဲ့တဲ့စာတွေ ဖြစ်လို့နေပါတယ်။ အဲဒါတွေကိုဖတ်ပြီး စိတ်ဆင်းရဲနေရှာသူ မြန်မာကြီးတစ်ယောက်က မြန်မာစာပေ ပြန်လည်အညွန့်လူလာရေးအတွက် အပင်ပန်းခံ ရှာဖွေတင်ပြထားတဲ့ စာအုပ်ဖြစ်တာမို့ မြန်မာကို ချစ်သူတိုင်း၊ မြန်မာစာချစ်သူတိုင်း၊ မြန်မာစကားပြောသူတိုင်း၊ အိုဗျာ့ မြန်မာတိုင်းဖတ်ကြည့်သင့်တဲ့ စာအုပ်လို့ပဲ ညွှန်းလိုက်ချင်လှပါတယ်။
စာအုပ်ထဲမှာ မြန်မာစကားအသုံးအနှုန်း၊ ဥပစာနဲ့ဆိုရိုးအထွေထွေ စုစုပေါင်း ၁၅၁ခု ပါဝင်ပါတယ်။ စာအုပ်အဆုံး မှာ အက္ခရာစဉ်အညွှန်းလည်းပါတာမို့ လေ့လာသူများအတွက်လည်း အဆင်ပြေမှာပါ။ အဲဒီ့ ၁၅၁ ခုထဲက နမူနာ တစ်ခုကို ကောက်နုတ်ပြပါရစေဦး။ အမှတ်စဉ် ၁၀၉က ”ထိကပေါက်”တဲ့။ အဲဒါကို အခုလိုဖွင့်ဆိုထားပါတယ်။ သည်ခေတ်မှာ မတွေ့ရတော့တဲ့ စကားပါ။ ကွယ်ပျောက်သွားပြီလို့ ယူဆရတော့မှာပါ။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်က အထိတော့ မန္တလေးဘက်မှာ သုံးတတ်ကြပါသေးတယ်။ ခုခေတ်တော့ ခါးပတ်ခေါင်းလို့သာ ခေါ်နေကြပါတော့ တယ်။ ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းဘာသာပြန်ထားတဲ့ ချားလ်ဒစ်ကင်ရဲ့ ”မျှော်တလင့်လင့်”ဝတ္ထုထဲမှာ “…ကျွန်ုပ်ကမူ ခါးပတ်အတွက် ထိကပေါက် နမူနာဖြစ်သည်ဟု ထင်မိ၏”လို့ ရေးသားသုံးနှုန်းထားပါတယ်။ (စာ – ၈၈)
ဒါနဲ့ တင် သည်စာအုပ်ထဲက မြန်မာစကားအသုံးအနှုန်းလေးတွေ ဘယ့်ကလောက်စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတယ် ဆိုတာ စာဖတ်သူလူကြီးမင်းများ ရိပ်စားမိတန်ကောင်းပြီဖြစ်သလို ကျွန်တော့်ရဲ့ မြန်မာတိုင်းဖတ်သင့်တယ်ဆိုတဲ့ အညွှန်းစကားကိုလည်း သဘောမျှနိုင်သွားလောက်ပါပြီ။ အဲဒီ့စာအုပ်ထဲမှာ ဆရာလူထုစိန်ဝင်းရေးထားတာလေးနဲ့ပဲ နိဂုံးချုပ်ပါရစေ။ မှေးမှိန်တာကြာသွားရင် ပျောက်သွားတော့မှာပါ။ သည်လိုနဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ စကားတွေ နည်းသလား။ ပျောက်သင့်လို့ ပျောက်သွားတာကိုတော့ ဝမ်းနည်းနေဖို့မရှိပါဘူး။ ခေတ်နဲ့မလျော်ညီတော့တဲ့ အဟောင်းတွေမှန်သမျှ ချုပ်ငြိမ်းကွယ်ပျောက်ရတော့မှာပါ။ မပျောက်သင့်တဲ့၊ ခေတ်နဲ့ အပ်စပ်သေးတဲ့၊ လှပတဲ့အသုံးအနှုန်းတွေ ကွယ်ပျောက်မသွားစေဖို့အတွက် ဝိုင်းဝန်းထိန်းသိမ်းသင့်ကြပါတယ်။ စာရေးနေတဲ့သူတွေ အားလုံးမှာလည်း တာဝန်ရှိပါတယ်။ နိုင်ငံခြားစကားလုံးတွေအတွက်လည်း မြန်မာစကားလုံးတွေ တီထွင်ပေးသင့် ပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်စကားလုံးတွေကို ဖြစ်နိုင်သမျှ ထည့်မရေးသင့်ပါဘူး။ (စာ-၁၀၁-၁၀၂)
အားလုံးတွေးဆ ဆင်ခြင်ကြည့်နိုင်ကြပါစေ။
အတ္တကျော်
မြန်မာစာ ၊ မြန်မာစကား မြန်မာတွေကြားမှာ တိုးတက်လာနိုင်ပါစေ ။
