အို ဘယ့်​ မြန်မာစာ

ကျွန်​​တော်သည် မြန်မာစာအဓိကဖြင့်​​ ​​ကျောင်း​​ပြီး​​ထား​​သူတစ်ဦး​​ မဟုတ်​​သော်လည်း​​ မြန်မာစာကို စိတ်ဝင်စား​​သူ၊​ မြန်မာစာကို ချစ်မြတ်နိုး​​သူ၊​ မြန်မာစာ​​ပေ၌ ​​မွေ့​​​လျော်သူတစ်ဦး​​ ဖြစ်ပါသည်။

ကျွန်​​တော်သည် ဤ​​ဆောင်း​​ပါး​​ကို မြန်မာစာ၏တန်ဖိုး​​ကို ဖွင့်​​ဆိုရှင်း​​ပြရန်​​သော်လည်း​​​ကောင်း​​၊​ မြန်မာစာဘက်မှ ခုခံ​​ချေပ ​​ပြောဆိုရန်လည်း​​​ကောင်း​​ ရည်ရွယ်​​ရေး​​သား​​ခြင်း​​ မဟုတ်ပါ။ မြန်မာစာနှင့်​​ ပတ်သက်၍ ကျွန်​​တော်၏အမြင်ကို တင်ပြခြင်း​​ဟုဆိုက ပို၍ မှန်ပါလိမ့်​​မည်။ မြန်မာစာ၏တန်ဖိုး​​၊​ မြန်မာစာ၏သ​​ဘောနှင့်​​ ပတ်သက်၍ ကျွန်​​တော့်​​ထက် ပိုမိုတတ်သိနား​​လည်သည့်​​ မြန်မာစာပါရဂူ တစ်ဦး​​၊​ ဘာသာ​​ဗေဒကျွမ်း​​ကျင်သူတစ်​​ယောက်က ရှင်း​​လင်း​​တင်ပြမည်ဆိုပါက ပိုပြီး​​ ပြည့်​​စုံနိုင်ပါသည်။ ထိုသို့​​ရှင်း​​လင်း​​​ရေး​​သား​​ကြရန်လည်း​​ ​​မျှော်လင့်​​ထား​​ပါသည်။
ဤ​​ဆောင်း​​ပါး​​ ​​ရေး​​ရခြင်း​​အ​​ကြောင်း​​ကို တင်ပြရလျှင်​​တော့​​ တစ်​​နေ့​​ ကျွန်​​တော် စာသင်​​ပေး​​ခဲ့​​​သော တပည့်​​မ တစ်ဦး​​အား​​ သူ၏မိခင်နှင့်​​အတူ လမ်း​​တွင်အမှတ်မထင် သွား​​​တွေ့​​ပါသည်။ ကျွန်​​တော်က “တက္ကသိုလ် တက်ဖို့​​ ဘယ်ဘာ​​လျှောက်ထား​​တာ ရလဲ” ဟု​​မေး​​ရာ မိခင်ဖြစ်သူက မြန်မာစာရ​​ကြောင်း​​၊​ သမီး​​က နှာ​​ခေါင်း​​ရှံု့​​သဖြင့်​​ အခြား​​ ဘာသာတစ်ခု ​​ပြောင်း​​​လျှောက်ထား​​​ကြောင်း​​ ​​ပြောပါသည်။ ထိုတပည့်​​မ​​လေး​​၏ မိခင်မှာ မြန်မာလူမျိုး​​ဖြစ်​​သော်လည်း​​ ဖခင်က လူမျိုး​​ခြား​​ဖြစ်ပါသည်။ ထိုစကား​​ကို နား​​​ထောင်ပြီး​​ “ဒီက​​လေး​​မ မြန်မာ​​သွေး​​ မစစ်​​တော့​​သူမို့​​ ဒီလိုဖြစ်​​လေရသလား​​” ဟု ​​တွေး​​မိရပါသည်။


Myanmar Alphabet
Myanmar Alphabet

​​နောက်တစ်ခါက​​တော့​​ကျွန်​​တော်နှင့်​​ ရင်း​​နှီး​​သည့်​​ မိသား​​စု တစ်ခုတွင်ဖြစ်သည်။ ဖခင်ဖြစ်သူက သမီး​​ဖြစ်သူအား​​ ဆုံး​​မ​​နေ​​သော စကား​​ကို နား​​နှင့်​​ဆတ်ဆတ် ကြား​​ခဲ့​​ရခြင်း​​ဖြစ်သည်။ ထိုမိသား​​စုတွင် သမီး​​ဖြစ်သူက မြန်မာစာဝါသနာပါသည်။ ​​ကျောင်း​​မှာလည်း​​ ကဗျာပြိုင်ပွဲ၊​ စာစီစာကုံး​​ပြိုင်ပွဲတို့​​တွင် ဝင်ပြိုင်​​နေကျဖြစ်သည်။ အ​​ဖေလုပ်သူက ထိုကဲ့​​သို့​​ဝင်ဝင်ပြိုင်သည်ကို မကြိုက်။ တစ်​​နေ့​​​တော့​​ သူ့​​သမီး​​ကို ခုလို​​ပြောပါသည်။ “သမီး​​ရဲ့​​ မြန်မာလို စာအုပ်​​တွေဖတ်မ​​နေနဲ့​​၊​ အဲဒီပြိုင်ပွဲ​​တွေလည်း​​ ဝင်ပြိုင်မ​​နေနဲ့​​။ မြန်မာစာက ဖွတ်ချီး​​၊​ မြန်မာစာ​​တော်လို့​​ သမီး​​ ဘာမှဖြစ်မလာဘူး​​၊​ အင်္ဂလိပ်စာသာ ​​တော်​​အောင်လုပ်၊​ ကြား​​လား​​” ဟု ​​ပြော​​လေ၏။ က​​လေး​​မ​​လေး​​က သူ့​​အ​​ဖေကို မျက်လုံး​​​လေး​​ အပြူး​​သား​​နှင့်​​ ကြည့်​​​နေပါသည်။ အ​​ဖေလုပ်သူကိုလည်း​​ အပြစ်မဆိုသာပါ။ သူလည်း​​ သူ့​​ဘဝ အ​​တွေ့​​အကြံုနှင့်​​ယှဉ်ပြီး​​ ​​ပြောခြင်း​​ဖြစ်ပါလိမ့်​​မည်။
ထို မိသား​​စုမှာ ​​ရေမ​​ရောသည့်​​ မြန်မာလူမျိုး​​စစ်စစ်များ​​ဖြစ်သဖြင့်​​ ထိုသို့​​ကြား​​ရသည်မှာ နည်း​​နည်း​​​တော့​​ နား​​ခါး​​စရာဖြစ်ပါသည်။ အင်္ဂလိပ်စာအ​​ရေး​​ကြီး​​ပါသည်။ ​​ခေတ်ကာလအ​​လျောက် အင်္ဂလိပ်စာမတတ်လို့​​ မဖြစ်မှန်း​​ ဘယ်သူမှမငြင်း​​ပါ၊​ အင်္ဂလိပ်စာ​​တော်မှ ​​ခေတ်နှင့်​​ရင်​​ဘောင်တန်း​​နိုင်မည်ဆိုတာလည်း​​ ​​သွေး​​ထွက်​​အောင်ပါသည်။ ယ​​နေ့​​​ခေတ်တွင် နိုင်ငံ​​ရေး​​၊​ စီး​​ပွား​​​ရေး​​၊​ လူမှု​​ရေး​​စသည့်​​ဘက်​​ပေါင်း​​စုံ၌ အင်္ဂလိပ်စာသည် အ​​ရေး​​ကြီး​​​သောအခန်း​​ကဏ္ဍမှ ပါဝင်လျက်ရှိပါသည်။ အင်္ဂလိပ်စာတတ်က အလုပ်ရ လွယ်သည်။ ရသည့်​​အလုပ်ကလည်း​​ အဆင့်​​မြင့်​​နိုင်သည်။ လစာလည်း​​​ကောင်း​​မည်။ လူတကာကလည်း​​ အထင်ကြီး​​မည်။ မြန်မာစာကမူ ထိုသို့​​မဟုတ်။ “ကျွန်​​တော်/ကျွန်မ မြန်မာစာ ​​တော်ပါတယ်” ဟု ဆိုရုံမျှနှင့်​​ အလုပ်အကိုင်​​ကောင်း​​​ကောင်း​​ မရနိုင်။ မြန်မာစာတွင် အင်္ဂလိပ်စာလို အသုံး​​ကျတန်ဖိုး​​မရှိ။ ထို့​​​ကြောင့်​​ မြန်မာစာမှာ မျက်နှာငယ်ရသည်။ ပင်ကိုဝါသနာပါသူတချို့​​မှလွဲ၍ တက္ကသိုလ်​​ကောလိပ်များ​​တွင် မြန်မာစာအဓိကယူလို​​သော ​​ကျောင်း​​သား​​မရှိ။ တက္ကသိုလ်ဝင်တန်း​​ စာ​​မေး​​ပွဲ၌ အမှတ်နည်း​​သူများ​​သာ သင်ကြား​​ကြ​​သော ဘာသာရပ်တစ်ခု အဆင့်​​သို့​​ ​​လျှောကျ​​နေပါသည်။ ​​ကျောင်း​​များ​​တွင်လည်း​​ မြန်မာစာသင်နိုင်​​သော ဆရာဆို၍ မများ​​လှသလို မြန်မာစာထူး​​ချွန်သူများ​​လည်း​​ သိပ်မထွက်လှပါ။
မြန်မာစာတွင် မျက်​​မှောက်​​ခေတ်အတွက် အသုံး​​ကျတန်ဖိုး​​မရှိရုံမျှနှင့်​​ ပစ်ပယ်ထား​​လိုက်ရမည်​​လော။ မြန်မာစာတွင် ပကတိတန်ဖိုး​​ မရှိ​​တော့​​ပြီ​​လေ။ တကယ်ပဲ မြန်မာစာ “ဖွတ်ချီး​​” ဖြစ်သွား​​ပြီ​​လော။ ဒါဆို ရှင်မဟာရဋ္ဌသာရတို့​​၊​ ပြည်နဝ​​ဒေး​​ကြီး​​တို့​​၊​ ဦး​​ပုညတို့​​လို လူ​​တွေဘယ်နား​​သွား​​ထား​​ မည်နည်း​​။ ဆရာ​​ဇော်ဂျီ၊​ သိပ္ပံ​​မောင်ဝ၊​ ပီမိုး​​နင်း​​၊​ ​​ရွှေဥ​​ဒေါင်း​​ စသူတို့​​ကို ဘယ်​​ချောင်သွား​​ထိုး​​မည်နည်း​​။
အင်္ဂလိပ်စာသည် ကမ္ဘာ့​​ပညာရပ်အား​​လုံး​​နှင့်​​ ဆက်သွယ်ရာ ဝင်​​ပေါက်ဖြစ်သည်ဟု အဆိုရှိသည်။ ကျွန်​​တော်တို့​​နိုင်ငံတွင် ​​ခေတ်မီဝိဇ္ဖာ သိပ္ပံပညာရပ်များ​​အား​​လုံး​​ကို မြန်မာမှုမပြုနိုင်​​သေး​​။ ထို့​​​ကြောင့်​​ အင်္ဂလိပ်စာ မတတ်လျှင် ထိုဘာသာရပ်များ​​ကို မ​​လေ့​​လာ မဖတ်ရှုနိုင်။ အင်္ဂလိပ်စာ မတတ်လျှင် ကွန်ပျူတာ မကိုင်နိုင်။ ဒါ​​ကြောင့်​​ အင်္ဂလိပ်စာကို အရင်သင်ကြရသည်။ အင်္ဂလိပ်စာမတတ်သူက ​​ရှေ့​​တန်း​​မ​​ရောက်နိုင်။ မျက်နှာသာအ​​ပေး​​မခံရ။ ​​နေရာမရ။ ကမ္ဘာ့​​နိုင်ငံအသီး​​သီး​​တွင်လည်း​​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​ ဘာသာစကား​​နှင့်​​ ကမ္ဘာသုံး​​ဘာသာစာ​​ပေတို့​​အကြား​​ အ​​ရေး​​ပါမှုခြင်း​​ ကွာဟသည့်​​ ကိစ္စရှိနိုင်ပါသည်။ မည်သို့​​ဖြစ်​​စေ အင်္ဂလိပ်စာတတ်ဖို့​​ လိုရုံမျှနှင့်​​ တိုင်း​​ရင်း​​သား​​စာ​​ပေကို ကျွန်​​တော်တို့​​ ပစ်ပယ်လိုက်ရ​​တော့​​မည်​​လော။ ​​ရှေး​​​ဟောင်း​​ ပြတိုက်ထဲ ထည့်​​သိမ်း​​ထား​​လိုက်ရ​​တော့​​မည်​​လော။
မြန်မာနိုင်ငံကို ဗြိတိသျှတို့​​အုပ်စိုး​​သည့်​​​ခေတ်က မြန်မာစာနှင့်​​ စကား​​သည် အထူး​​သဖြင့်​​ မျက်နှာငယ်ရ ပါသည်။ မြန်မာစာသည် ​​တောသူ​​တောင်သား​​ သာမန်အရပ်သား​​တို့​​​ရေး​​သည့်​​ စာ​​ပေတစ်ရပ်မျှသာ အဆင့်​​ရှိခဲ့​​ပါသည်။ အင်္ဂလိပ်-မြန်မာ နှစ်ဘာသာသင်​​ကျောင်း​​များ​​တွင် မြန်မာစာကို ဘာသာတစ်ရပ်အ​​နေ​​လောက်သာ အသိအမှတ်ပြုပြီး​​ အင်္ဂလိပ်​​ကျောင်း​​များ​​တွင်မူ မြန်မာစာကို လုံး​​ဝ သင်ကြား​​ခြင်း​​မပြုပါ။ ​​ခေတ်ပညာတတ်ဆို​​သော ​​ကျောင်း​​သား​​များ​​၊​ မြို့​​အုပ်များ​​၊​ အ​​ရေး​​ပိုင်နယ်ပိုင် လူတန်း​​စား​​ကလည်း​​ မြန်မာစာကို အထင်မကြီး​​ကြီး​​ကြ။ ​​နောက်ပိုင်း​​ မြန်မာစာကို ချစ်မြတ်နိုး​​ကြသူတို့​​ သတင်း​​စာ၊​ ဂျာနယ်၊​ မဂ္ဂဇင်း​​တို့​​မှ တစ်ဆင့်​​ မြန်မာစာကို​​လေ့​​လာလိုက်စား​​ကြရန် အပတ်တကုတ် ကြိုး​​စား​​လှံု့​​​ဆော်ခဲ့​​၍သာ မြန်မာစာကိုစိတ်ဝင်စား​​သူများ​​ ​​ပေါ်​​ပေါက်ခဲ့​​ရခြင်း​​ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန် တက္ကသိုလ်တွင်လည်း​​ ဆရာကြီး​​ဦး​​​ဖေ​​မောင်တင်၏ကြိုး​​စား​​မှု​​ကြောင့်​​ မြန်မာစာဌာနဟူ၍ ​​ပေါ်​​ပေါက်ခဲ့​​သလို ဆရာကြီး​​နှင့်​​တပည့်​​များ​​ဖြစ်သည့်​​ ဆရာဦး​​စိန်တင် (သိပ္ပံ​​မောင်ဝ)၊​ ဆရာဦး​​သန့်​​စင်၊​ ဆရာ​​ဇော်ဂျီ၊​ ဆရာမင်း​​သုဝဏ် စသည့်​​ ​​ခေတ်စမ်း​​မြန်မာစာ​​ပေ၏ဖခင်ကြီး​​များ​​၏ ​​ကျေး​​ဇူး​​​ကြောင့်​​လည်း​​ အင်္ဂလိပ်​​ခေတ်တွင် မြန်မာစာတစ်​​ခေတ်ကို ထူ​​ထောင်နိုင်ခဲ့​​ခြင်း​​ဖြစ်ပါသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကြီး​​များ​​သည် တစ်ဘက်က မြန်မာစာတွင် ကျွမ်း​​ကျင်သူများ​​ဖြစ်ကြသလို အခြား​​တစ်ဘက်ကလည်း​​ အင်္ဂလိပ်စာတွင် မညံ့​​ကြသူများ​​ဖြစ်သည်ကို သတိချပ်ကြ​​စေချင်ပါသည်။
ယ​​နေ့​​​ခေတ်လို အင်္ဂလိပ်စာအ​​ရေး​​ပါ​​သောကာလတွင် မြန်မာစာကို ​​လေ့​​လာလိုက်စား​​သူ၊​ လိုက်စား​​ချင်စိတ်ရှိသူ အလွန်ရှား​​ပါသည်။ ​​ကျောင်း​​များ​​၌လည်း​​ အင်္ဂလိပ်စာ ထူး​​ချွန်သူက ထင်​​ပေါ်၍ မြန်မာစာတွင် ထူး​​ချွန်သူမှာမူ အချီး​​အမွမ်း​​သိပ်မခံရဘဲ ​​မေ့​​​လျော့​​ခံထား​​ရပါသည်။ ဆရာများ​​ကလည်း​​ အင်္ဂလိပ်စာ​​တော်သူကိုသာ ချီး​​ကျူး​​​ပြောဆိုကြသည်က များ​​ပြီး​​ မြန်မာစာ​​တော်သူတို့​​ကို အ​​ရေး​​တယူ သိပ်မရှိလှပါ။ တက္ကသိုလ်​​ကျောင်း​​သား​​ မြန်မာစာအဓိကနှင့်​​ဟု ဆိုလိုက်လျှင် သိပ်အထင်မကြီး​​ချင် ကြပါ။ မိဘများ​​ကလည်း​​ မိမိတို့​​သား​​သမီး​​ကို အင်္ဂလိပ်စာ​​တော်တာ၊​ ထူး​​ချွန်တာကိုသာ မြင်လိုကြပါသည်။ ​​ငွေ​​ကြေး​​တတ်နိုင်သူများ​​က သား​​သမီး​​ကို မြန်မာစာလုံး​​ဝမသင်သည့်​​ ပုဂ္ဂလိက ​​ကျောင်း​​များ​​တွင် အပ်နှံ​​လေ့​​ရှိကြသည်။ အင်္ဂလိပ်စာဘက်ကိုသာဖိပြီး​​ မဲကြသဖြင့်​​ အင်္ဂလိပ်စာ​​တော်သူ မရှား​​​သော်လည်း​​ သဒ္ဒါအသုံး​​အနှုန်း​​၊​ စာလုံး​​​ပေါင်း​​သတ်ပုံမှအစ အလွဲလွဲအ​​ချော်​​ချော်နှင့်​​ မြန်မာလို စာစီစာကုံး​​တစ်ပုဒ်ကို​​တောင် ​​ဖြောင့်​​​အောင်မ​​ရေး​​တတ်​​တော့​​သူများ​​ အ​​တွေ့​​ရများ​​လာသည်မှာ ဝမ်း​​နည်း​​စရာဖြစ်ပါသည်။
ဒါတင်မကပါ။ ယ​​နေ့​​​ခေတ် မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ထွက်ရှိ​​နေကြသည့်​​ စာနယ်ဇင်း​​၊​ မီဒီယာများ​​တွင် အသုံး​​ပြု​​နေကြသည့်​​ မြန်မာစာမှာလည်း​​ အဆင့်​​အတန်း​​အ​​တော်နိမ့်​​ကျကာ အမှား​​​ပေါင်း​​ ​​သောင်း​​​ခြောက် ​​ထောင်နှင့်​​ ဖြစ်လာပါသည်။ မြန်မာက​​ရေး​​သည့်​​ မြန်မာစာသည်ပင် က​​မောက်ကမ​​တွေ ဖြစ်လာပါသည်။ “ကင်မ်အဲရစ်သည် ​​ဒေါ်​​အောင်ဆန်း​​စုကြည်၏ သား​​နှစ်​​ယောက်အနက် အငယ်ဆုံး​​သား​​ဖြစ်သည်” ဆိုသည့်​​ အ​​ရေး​​အသား​​မျိုး​​၊​ “ဒဏ်ရာ​​ကြောင့်​​ ဝိန်း​​ရွန်နီ ယ​​နေ့​​ပွဲကို လွဲ​​ချော်မှာဖြစ်ပါတယ်” ဆိုသည့်​​အ​​ရေး​​အသား​​မျိုး​​​တွေ ဖတ်လာရပါသည်။ ဒီစာအ​​ရေး​​အသား​​များ​​ကို ကျွန်​​တော်တို့​​​တွေသာမက မြန်မာစာသင်ယူ​​နေကြသည့်​​ နိုင်ငံခြား​​သား​​များ​​ကလည်း​​ ဖတ်ကြမည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည်။ ကျွန်​​တော်​​တော့​​ ဒီ အမှား​​​တွေ၊​ ​​ပေါက်ကရ​​တွေကို မြင်သည့်​​သကာလ မြန်မာလိုဖတ်တတ်သည့်​​ နိုင်ငံခြား​​များ​​နှင့်​​ ဆုံမိတိုင်း​​ ဒီအ​​ကြောင်း​​ စကား​​​ရောက်မည်ကိုပင် စိုး​​ရွံ့​​ရှက်​​ကြောက်မိပါသည်။
ကမ္ဘာ့​​တိုင်း​​ပြည်နိုင်ငံများ​​တွင် ​​နောက်ကျမှ ​​ပေါ်​​ပေါက်လာ​​သော စာ​​ပေတို့​​သည် မိမိတို့​​ထက်ပိုမို ​​ရှေး​​ကျသည့်​​ ဘာသာစာ​​ပေတစ်မျိုး​​မျိုး​​ကို အမှီသဟဲပြုရပါသည်။ အင်္ဂလိပ်စာသည် ဂရိ၊​ လက်တင် စာ​​ပေတို့​​၏ အရိပ်အ​​ငွေ့​​မကင်း​​သလို မြန်မာစာသည်လည်း​​ မိမိထက်ပို၍​​ရှေး​​ကျပြီး​​ ကြွယ်ဝ​​သော ပါဠိ သက္ကတစာ​​ပေတို့​​၏ အရိပ်အ​​ငွေ့​​တို့​​ မကင်း​​ပါ။ ပါဠိ (​​ခေါ်) မဂဓဘာသာကို အ​​ခြေပြုထား​​​သော ဗုဒ္ဓဘာသာနှင့်​​ ထိုဘာသာတွင် သက်ဝင်ယုံကြည်ကြ​​သော လူမျိုး​​တို့​​သည် ​​ယေဘုယျအား​​ဖြင့်​​ ယဉ်​​ကျေး​​​သော စာ​​ပေပညာနှင့်​​ ပြည့်​​စုံကြသူများ​​ ဖြစ်ပါသည်။ သက္ကရာဇ်အခိုင်အမာ ပါရှိ​​သော ​​တွေ့​​ရှိရသမျှ မြန်မာ​​ကျောက်စာတို့​​တွင် မြန်မာသက္ကရာဇ် ၄၇၅ ခန့်​​ (​​အေဒီ ၁၁၁၃ ခန့်​​) က​​ရေး​​ထိုး​​ခဲ့​​​သော ရာဇကုမာရ် ​​ကျောက်စာသည် အ​​စောဆုံး​​ဖြစ်သည်ဟု ဆိုထား​​သဖြင့်​​ မြန်မာစာ၏သက်တမ်း​​သည် အနှစ် ၉၀၀ ခန့်​​ရှိပြီဖြစ်ပါသည်။ ​​ခေတ်အဆက်ဆက်​​ရေး​​ထိုး​​ခဲ့​​​သော ​​ကျောက်စာများ​​၊​ ​​ပေစာ ပုရပိုက် စာများ​​ကို ​​လေ့​​လာဖတ်ရှုကြည့်​​လျှင် မြန်မာစာ အဆင့်​​ဆင့်​​ မည်မျှဖွံ့​​ဖြိုး​​တိုး​​တက်ခဲ့​​သည်၊​ မြန်မာစာ မည်မျှ​​ရှေး​​ကျသည်၊​ စာ​​ပေပုံသဏ္ဌာန်အား​​ဖြင့်​​ မည်မျှအဆင့်​​မြင့်​​ပြီး​​ ယဉ်​​ကျေး​​သည်ကို သိနိုင်ပါသည်။
မြန်မာလူမျိုး​​ အ​​တော်များ​​များ​​ ယ​​နေ့​​အထင်မကြီး​​ကြ​​သော မြန်မာစာသည် သင်ကြား​​တတ်​​မြောက်ရ လွယ်ကူ​​သော ဘာသာတစ်ခုမဟုတ်ပါ။ အကယ်၍များ​​ တစ်ချိန်က ​​နေမဝင်အင်ပါယာတစ်ခု စိုက်ထူခဲ့​​သည်မှာ အင်္ဂလိပ်လူမျိုး​​မဟုတ်ဘဲ မြန်မာလူမျိုး​​ဖြစ်ခဲ့​​မည်ဆိုလျှင်​​တောင် မြန်မာစာနှင့်​​စကား​​သည် အင်္ဂလိပ်စာနှင့်​​စကား​​လို ကမ္ဘာသုံး​​ဖြစ်ရန် မလွယ်ပါ။ မြန်မာစာ​​လေ့​​လာသည့်​​ နိုင်ငံခြား​​သား​​တစ်ဦး​​ကို ​​မေး​​ကြည့်​​ပါက မြန်မာစာ/စကား​​အလွန်ခက်သည်ဟု ​​ဖြေပါလိမ့်​​မည်။ မြန်မာတစ်​​ယောက်ပင်လျှင် ကိုယ့်​​ဘာသာစကား​​ကိုလည်း​​​ကောင်း​​ စာ​​ပေတွင်လည်း​​​ကောင်း​​ ထုံး​​လို​​ကြေ ​​ရေလို​​နှောက် တတ်သိရန်မလွယ်ပါ။ အင်္ဂလိပ်စာသည် ပါရဂူ​​မြောက်တတ်​​မြောက် တတ်ကျွမ်း​​ရန် ခက်ခဲသည်မှန်​​သော်လည်း​​ နှစ်လ သုံး​​လခန့်​​ ​​သေ​​သေချာချာ ​​လေ့​​ကျင့်​​သင်ယူလိုက်လျှင် ထမင်း​​စား​​​ရေး​​​သောက် တတ်ကျွမ်း​​ဖို့​​ သိပ်မခက်လှပါ။ အင်္ဂလိပ်စာကို ထိခိုက်လို၍ ​​ပြောခြင်း​​မဟုတ်ပါ။ ကျွန်​​တော်ကိုယ်တိုင်လည်း​​ အင်္ဂလိပ်စာကို ကျကျနန ​​လေ့​​လာသင်ယူသူ ဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာစာသည် တတ်​​မြောက်ရန်ခက်ခဲ​​သော ထိုး​​ထွင်း​​သိရန် ပို၍ခက်ခဲ​​သော ဘာသာစာ​​ပေနယ်ပယ်တစ်ခုမှန်း​​ သိသာ​​စေလို၍ နှိုင်း​​ယှဉ် တင်ပြခြင်း​​ ဖြစ်ပါသည်။
မြန်မာစာသည် သင်ယူရခက်သလို သင်ကြား​​ရလည်း​​ ခက်သည့်​​ဘာသာဖြစ်သည်။ မြန်မာစာကို ဆရာတိုင်း​​ မသင်နိုင်ပါ။ မြန်မာစာဆိုလျှင် အ​​တော်များ​​များ​​ လက်တွန့်​​ကြသည်။ မြန်မာစာကို ထဲထဲ ဝင်ဝင် မ​​လေ့​​လာဖူး​​သူတစ်​​ယောက် မြန်မာစာသင်လျှင် အိုး​​နင်း​​ခွက်နင်း​​ဖြစ်ပါသည်။ အခြား​​စာ​​ပေတို့​​နှင့်​​ မတူသည့်​​အချက်က မြန်မာစာ​​ပေတွင် ဗုဒ္ဓစာ​​ပေနှင့်​​ပရိယတ္တိတို့​​ အမြစ်တည်စိုက်လျက်ရှိခြင်း​​ပဲ ဖြစ်သည်။ မြန်မာစာ​​ပေအသုံး​​အနှုန်း​​များ​​သည် ဗုဒ္ဓစာ​​ပေနှင့်​​ မကင်း​​​သော​​ကြောင့်​​ အထူး​​မွန်မြတ်​​သောစာ​​ပေမျိုး​​ဖြစ်သည်ဟု ဆိုနိုင်ပါသည်။ ​​ခေတ်ကာလအရ အင်္ဂလိပ်စာမတတ်လျှင် မဖြစ်သည်မှာ မှန်​​သော်လည်း​​ မြန်မာစာသည် ​​အောက်တန်း​​မကျ​​ကြောင်း​​ ​​ပြောလိုပါသည်။ မြန်မာစာ အဓိကနှင့်​​ ဘွဲ့​​ရ၍လည်း​​ ဂုဏ်ငယ်စရာမလိုဟု ဆိုချင်ပါသည်။ အင်္ဂလိပ်​​ခေတ်တွင် မြန်မာစာကို အင်္ဂလိပ်အစိုး​​ရက အသိအမှတ်ပြုလာရ​​အောင် ကြိုး​​ပမ်း​​ခဲ့​​​သော ဆရာကြီး​​ဦး​​​ဖေ​​မောင်တင်၊​ မြန်မာစာ​​ပေ၏သူရဲ​​ကောင်း​​ကြီး​​ဟု ​​ခေါ်ဆိုကြ​​သော ဆရာကြီး​​ သခင်ကိုယ်​​တော်မှိုင်း​​၊​ အင်္ဂလိပ်စာ​​ရော မြန်မာစာမှာပါ မဟာဝိဇ္ဖာဘွဲ့​​များ​​ ရခဲ့​​​သော ဆရာ​​ဇော်ဂျီ၊​ ​​ခေတ်စမ်း​​စာ​​ပေအ​​ရေး​​အသား​​ဖြင့်​​ မြန်မာစာ​​ပေတစ်​​ခေတ်ဆန်း​​​စေ​​အောင် အား​​ထုတ်ခဲ့​​​သော ဆရာကြီး​​ သိပ္ပံ​​မောင်ဝ စသူတို့​​ကို သတိရ​​နေမိပါ​​တော့​​သည်။
“မြန်မာစာ​​ဈေး​​မရှိတာမို့​​၊​ ​​ဆွေး​​မချိ​​နောက်ဘွယ်၊​ ​​ရှေး​​ကဝိ​​ပျောက်ကွယ်သည်၊​ အ​​ထောက်ဝယ်အိုချို့​​။ ။ စာကုံး​​မှုဖိုး​​မတန်သည်၊​ ကျိုး​​မသန်ကြပ်တဲ့​​ခါမို့​​။ ​​ရှေး​​မြန်မာထုံး​​မတွင်သည်၊​ ချံုး​​မရွှင်​​သွေညို့​​၊​ သုံး​​မဝင်အ​​ခြေရို့​​တာမို့​​၊​ က​​ဝေတို့​​နွမ်း​​နယ်၊​ ​​အေဘီစီအ​​ခြေစား​​​လောက်မှ၊​ အ​​နေအထား​​​ဖြောင့်​​ဘု တကယ်၊​ ​​ခေတ်အလိုက် အရိုး​​ကွယ်သည်၊​ မျိုး​​အနွယ်တိမ်ခဲ့​​​ပေါ့​​၊​ နှိမ်ဖဲ့​​လို့​​​အောက်ချတာ၊​ ​​ကြောက်ဘွယ့်​​အခါ၊​ မျိုး​​မြန်မာအသုံး​​စာနှယ်၊​ နှလုံး​​နာ​​ခေတ်ကြီး​​မို့​​​လေး​​”
(၁၉၂၉ ခုနှစ်ထုတ် ယူနီဗာစတီ​​ကောလိပ်မဂ္ဂဇင်း​​ အတွဲ ၂၁၊​ အမှတ် ၁ ပါ မြန်မာစာဆရာကြီး​​ဦး​​လင်း​​၏ ​​တေး​​ထပ်)
အ​​တွေး​​အမြင်မဂ္ဂဇင်း​​ (၂ဝဝ၄ ခုနှစ်ခန့်​​)
http://www.waiyanphone.net/2011/01/blog-post.html

0 responses to “ အို ဘယ့်​ မြန်မာစာ ”

Leave a Reply