About Myanmar Alphabet | မြန်မာအက္ခရာများ​အ​ကြောင်း​About Myanmar Alphabet | မြန်မာအက္ခရာများ​အ​ကြော

အလယ်တန်း​​​ကျောင်း​​သား​​ဘဝ (၁၉၅၇)မှစ၍ စာနယ်ဇင်း​​များ​​ တွင် ​​ဆောင်း​​ပါး​​များ​​​ရေး​​သား​​ခဲ့​​ပြီး​​၊​ ယခုအချိန်ထိ ဘာသာစာ​​ပေဆိုင်ရာ ​​ဆောင်း​​ပါး​​ ၈၀၀ ခန့်​​ ​​ရေး​​သား​​ ခဲ့​​ကာ အမျိုး​​သား​​စာ​​ပေဆုနှင့်​​ စာ​​ပေဗိမာန် ဆုတို့​​ကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့​​​သော ဆရာ​​မောင် ခင်မင်(ဓနုဖြူ)နှင့်​​ ​​တွေ့​​ဆုံ၍ မြန်မာ စာအ​​ရေး​​အသား​​နှင့်​​ပတ်သက်သည့််​​ ​​ပြောဟန် ၊​​ရေး​​ဟန် ​​ရော​​ထွေး​​မှု ပြဿနာအ​​ကြောင်း​​ ​​မေး​​မြန်း​​ဖြစ်ခဲ့​​ ရာ…

”မြန်မာလူမျိုး​​မှာ အ​​ပြောနဲ့​​ အ​​ရေး​​ဟာ သိသိသာသာကွဲတယ်။ တစ်နည်း​​​ပြောရင် ​​ပြောဟန်နဲ့​​​ရေး​​ ဟန်ကွဲ တယ်။ ကွဲပြား​​တယ်ဆိုတာက က​​နေ့​​ ​​နေ့​​တိုင်း​​စကား​​​ပြောတဲ့​​အခါ မှာ ​​ပြောတဲ့​​အသုံး​​အနှုန်း​​နဲ့​​စာ​​ရေး​​ တဲ့​​အခါမှာ ​​ရေး​​တဲ့​​အသုံး​​အနှုန်း​​ဟာ ကွာခြား​​ချက်ရှိတယ်။

တချို့​​ဘာသာ စကား​​အသီး​​သီး​​မှာအ​​ပြောနဲ့​​အ​​ရေး​​ဟာ သိသိသာသာကွဲပြား​​တယ်။ ကွဲပြား​​ ရတဲ့​​အ​​ကြောင်း​​တစ်ခုက အ​​ရေး​​ ဟာ ​​ကျောက်စာ၊​ မင်စာ၊​ ​​ပေစာ၊​ ပုရပိုက်​​တွေ​​ပေါ်မှာ ​​ရေး​​သား​​ထား​​ လို့​​ ​​ရေရှည်ခံတယ်။ အ​​ပြောက​​တော့​​​ လေပဲ။ ​​ပြောပြီး​​ရင် ​​ပျောက် သွား​​တယ်။ အဲဒီသဘာဝရှိ​​တော့​​ အ​​ပြောနဲ့​​အ​​ရေး​​မှာ အ​​ပြောဟာ အ​​ပြောင်း​​မြန်တယ်။ အ​​ရေး​​က စာနဲ့​​ ​​ပေနဲ့​​​ရေး​​ထား​​လို့​​ အ​​ပြောင်း​​​နှေး​​ တယ်။ မ​​ပြောင်း​​ဘူး​​လား​​ဆို​​တော့​​ မဟုတ်ဘူး​​။ ​​ပြောင်း​​တယ်။ မြင်သာ တဲ့​​သာဓကနဲ့​​​ပြောရင် ပုဂံ​​ခေတ်က စာနဲ့​​အခု​​ခေတ်စာက မတူ​​တော့​​ဘူး​​။စာအ​​ရေး​​အသား​​စပြီး​​ တီထွင် တုန်း​​ကအ​​ပြောနဲ့​​အ​​ရေး​​ဟာ အတူ တူပဲလို့​​မှန်း​​ဆတယ်။

ပုဂံ​​ခေတ်က ​​ကျောက်စာ​​တွေမှာ အ​​ပြောနဲ့​​အ​​ရေး​​ ဟာ သိပ်မကွာဘူး​​။ ‘ရာဇကုမာရ်’ ​​ကျောက်စာမှာ တိုက်ရိုက်စကား​​ ​​တွေပါတယ်။ ဝတ္ထုထဲမှာလို​​ပေါ့​​။ အဲဒီ အ​​ရေး​​အသား​​ ကိုကြည့်​​ရင် အ​​ပြောမဟုတ်တဲ့​​ကျန်တဲ့​​ စကား​​ နဲ့​​ယှဉ်ကြည့်​​ရင် အတူတူပဲ။ ဆိုလို တာက ​​ရှေး​​ကျတဲ့​​စာ​​တွေမှာ (ပုဂံ ​​ခေတ်၊​ ပင်း​​ယ​​ခေတ်၊​အင်း​​ဝ ​​ခေတ်) ‘သည်’ဆိုတဲ့​​ စကား​​လုံး​​ကိုပဲ စဉ်း​​စား​​ ကြည့်​​။ စာထဲမှာ’သည်’ကို ဘာ ​​ကြောင့်​​​ရေး​​လဲဆို​​တော့​​ စကား​​​ပြော ရင်လည်း​​ ‘သည်’လို့​​​ပြောလို့​​ဖြစ်မှာ ​​ပေါ့​​။ ပုဂံ​​ခေတ်၊​ အင်း​​ဝ​​ခေတ် ​​တွေမှာ အ​​ပြောလည်း​​’သည်’၊​ အ​​ရေး​​ လည်း​​ ‘သည်’ပဲ။ နှစ်တစ်​​ထောင် ​​လောက် ကြာလာ​​တော့​​အ​​ပြော ‘သည်’ဟာ ‘တယ်’ဖြစ်သွား​​တယ်။

စာမှာ​​တော့​​ ‘သည်’ဟာ ‘သည်’ပဲ။ ဒီက​​နေ့​​မှာ ​​တော့​​ အ​​ရေး​​ဟာ’သည်’၊​ အ​​ပြော ဟာ ‘တယ်’ဆိုပြီး​​ အ​​ပြောနဲ့​​ အ​​ရေး​​ ကွာခြား​​တယ်။ အ​​ပြောနဲ့​​ အ​​ရေး​​မှာ များ​​​သောအား​​ဖြင့်​​ အဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့​​ နမ်​​တွေ၊​ ကြိယာ​​တွေ မ​​ပြောင်း​​ဘူး​​။ ကြိယာမှာ’စား​​’၊​ ‘​​ကြောက်’ကို အ​​ပြော​​ရော၊​အ​​ရေး​​ ​​ရောသုံး​​တယ်။

စာထဲမှာ နာမ်အ​​နေ နဲ့​​ အ​​မေကို ‘မိခင်’၊​ သူခိုး​​ကို ‘ခိုး​​သူ’လို့​​ သုံး​​တယ်။ အဲဒီလို နည်း​​နည်း​​ကွာ တယ်။ အဓိက ကွာတာကသည်၊​ ၏ ၍၊​​သော၊​ ဿ၌ စတဲ့​​သဒ္ဒါ စကား​​လုံး​​​တွေ ကွာတယ်” ဟု ရှင်း​​လင်း​​​ပြောပြပါ သည်။

မြန်မာစာ​​ပြောဟန်၊​ ​​ရေး​​ဟန် သည် ထိုကဲ့​​သို့​​ သိသိသာသာ ကွာ ခြား​​​နေ​​သော်လည်း​​ စာ​​ရေး​​သား​​ ရာတွင် အ​​ပြောနှင့်​​ အ​​ရေး​​ကို မခွဲ နိုင်ဘဲ ​​ရော​​ထွေး​​​နေသည်နှင့်​​ ပတ်သက်၍လည်း​​…

ဒါဟာ​​ရော​​ထွေး​​တဲ့​​သဘာဝ ​​ပေါ့​​။ တချို့​​ဝတ္ထု​​တွေထဲမှာဆိုရင် ‘ကျွန်​​တော်သူ့​​ထံကို သွား​​တယ်’လို့​​ ​​ရေး​​ထား​​တယ်။ အမှန်တကယ်က ‘ကျွန်​​တော်သူ့​​ဆီကို သွား​​တယ်’လို့​​ ဖြစ်ရမှာ။ ဒီလိုအ​​ပြောနဲ့​​အ​​ရေး​​မကွဲ တာဟာ မြန်မာစာကို ​​ခြေ​​ခြေမြစ် မြစ်တတ်ကျွမ်း​​​အောင်မ​​လေ့​​လာခဲ့​​ ဘူး​​ဆိုတာမှန်း​​လို့​​ရတယ်။ ​​နောက် အ​​ကြောင်း​​ရင်း​​တစ်ခုက အခု​​ခေတ် က​​လေး​​​တွေအများ​​စုကစာကိုအလွတ် ကျက်တယ်။ ကျက်ပြီး​​​တော့​​ ပြန်​​ရေး​​တယ်။

အဲဒီ​​တော့​​ ကျက်ထား​​တဲ့​​စာ ကို အ​​ခြေ ခံပြီး​​မှပဲ ပြန်​​ရေး​​တတ် ​​တော့​​တယ်။ အလွတ်​​ရေး​​ဆို မ​​ရေး​​ တတ်ဘူး​​။ စူး​​စူး​​စမ်း​​စမ်း​​လည်း​​ မ​​လေ့​​ လာဘူး​​။ စာဖတ်အား​​လည်း​​ နည်း​​တဲ့​​ အတွက်ဘယ်ဟာအ​​ရေး​​၊​ ဘယ် ဟာ အ​​ပြောဆိုပြီး​​ ကွဲကွဲပြား​​ပြား​​မသိ ​​တော့​​ဘဲ စာ​​ရေး​​တဲ့​​အခါမှာ ​​ရော ​​ထွေး​​သွား​​တယ်။

အဲဒါ အ​​ရေး​​ကြီး​​တဲ့​​ အချက်ပဲ။ စာအဖတ်အရှုများ​​များ​​ ဖြတ်သန်း​​ပြီး​​တဲ့​​ သူဟာ စာမ​​ရေး​​ တတ်စရာအ​​ကြောင်း​​မရှိ​​တော့​​ဘူး​​။ ဒါ​​ကြောင့်​​ စာဖတ်ဖို့​​ အချိန်များ​​များ​​ ​​ပေး​​ပါ။

စာ​​ပေနဲ့​​ အသက်​​မွေး​​တဲ့​​သူ ဆိုရင် ပိုပြီး​​ဖတ်ဖို့​​လိုပါတယ်။ စာဖတ်ရာမှာလည်း​​ တာဝန်တစ်ခုအ​​နေနဲ့​​ ဖတ်တာ မဟုတ်ဘဲ ဝါသနာအရ ဖတ်ချင်တဲ့​​ စိတ်နဲ့​​ဖတ်ရင်​​တော့​​ ​​ကောင်း​​တာ​​ပေါ့​​”ဟု တိုက်တွန်း​​​ပြော ကြား​​ပြီး​​ ​​နောက် စာ​​ရေး​​သား​​ရာတွင် အ​​ပြောဖြင့်​​ ​​ရေး​​ခြင်း​​၊​ အ​​ရေး​​ဖြင့်​​ ​​ရေး​​ ခြင်း​​တွင် မည်သည့်​​အချက်က ပို ​​ကောင်း​​သည်ဟူသည်ကိုလည်း​​..

”ဒီ​​နေ့​​​ခေတ်မှာ အ​​ပြောနဲ့​​ ​​ရေး​​ တာ​​ကောင်း​​လား​​၊​ အ​​ရေး​​နဲ့​​​ရေး​​ တာ ​​ကောင်း​​လား​​လို့​​ ​​မေး​​​နေစရာ အ​​ကြောင်း​​မရှိဘူး​​။ တစ်ချိန်က​​တော့​​ စကား​​​ပြောနဲ့​​​ရေး​​မှ လူထုနဲ့​​နီး​​စပ် တယ်တို့​​ ဘာတို့​​​ပြောကြတယ်။ ဒါ ​​ပေမဲ့​​မြန်မာ့​​ယဉ်​​ကျေး​​မှု အစဉ်အလာ မှာ အ​​ရေး​​နဲ့​​​ရေး​​ထား​​တဲ့​​ ပိဋကတ် ​​တော်​​တွေ၊​ ကျမ်း​​စာ​​တွေ၊​ စာကြီး​​​ပေ ကြီး​​​တွေကရှိ​​နေ​​တော့​​ ​​ရေး​​ဟန်နဲ့​​ လည်း​​ ​​ရေး​​​နေရမှာပဲ။ ဖတ် ​​နေရမှာ ပဲ။ ဂျာနယ် ​​တွေထဲက ​​ပေး​​စာ​​တွေလို စကား​​​ပြော​​တွေဟာလည်း​​ က​​နေ့​​ အ​​ပြောစကား​​နဲ့​​ ​​ပြော​​နေရမှာပဲ။ သူ့​​ ​​နေရာနဲ့​​သူ​​ပေါ့​​။

အဓိကက​​တော့​​ အ​​ပြောနဲ့​​ပဲ​​ရေး​​​ရေး​​၊​ အ​​ရေး​​နဲ့​​ပဲ​​ရေး​​ ​​ရေး​​ အ​​ကြောင်း​​အရာ၊​ ပရိသတ်၊​ ရည်ရွယ်ချက်​​ပေါ်မူတည်ပြီး​​ ကွဲပြား​​ သွား​​တယ်။ သူငယ်ချင်း​​ဆီစာ​​ရေး​​ရင် စာသံ​​ပေသံနဲ့​​ ‘သူငယ်ချင်း​​၊​ ငါစာ အား​​ဖြင့်​​ ​​ရေး​​သား​​လိုက်ပါသည်’ လို့​​ ဘယ်သူမှမ​​ရေး​​ဘူး​​၊​ ‘သူငယ်ချင်း​​ ငါစာ​​ရေး​​လိုက်တယ်’လို့​​ပဲ​​ရေး​​မှာ​​ပေါ့​​။ ဒါမှ အသက်ဝင်နိုင်မယ်​​လေ။ တစ်​​ယောက်နဲ့​​တစ်​​ယောက်​​ပြောတဲ့​​ စကား​​ကို အ​​ပြောနဲ့​​မ​​ရေး​​ လို့​​ ဘာနဲ့​​ ​​ရေး​​မလဲ။ ​​ဟော​​ပြောချက်၊​ ​​ဆွေး​​​နွေး​​ ချက်​​တွေကို အ​​ပြောနဲ့​​​ရေး​​သင့်​​ရင် ​​ရေး​​ရမယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း​​ ​​ရေး​​ ဟန်နဲ့​​​ရေး​​တဲ့​​စာကို ထိန်း​​သိမ်း​​ထား​​ ရမယ်။ ဆရာတော်ဘုရား​​ဆီ ​​လျှောက်မယ်ဆိုရင်​​တော့​​ ‘ဆရာ​​တော်ဘုရား​​၊​ တပည့်​​​တော်​​လျှောက် ထား​​အပ်ပါသည်’ လို့​​ ​​ရေး​​ရမှာ​​ပေါ့​​။

ဒါ​​ပေမဲ့​​ တစ်ခု​​သေချာတာက က​​နေ့​​ ​​ခေတ်မှာ ​​ရေး​​ဟန်နဲ့​​​ရေး​​တဲ့​​အတိုင်း​​ တိတိကျကျ ဘယ်သူမှ စကား​​မ ​​ပြော​​တော့​​ဘူး​​” ဟု ​​ဆွေး​​​နွေး​​​ပေး​​ခဲ့​​ ပြီး​​​နောက် မိမိတို့​​ မြန်မာစာသည် အ​​ခြေခံအုတ်မြစ် ခိုင်ခိုင်မာမာရှိခဲ့​​ပြီး​​ ဖြစ်​​သော​​ကြောင့်​​ စာ​​ရေး​​သား​​ရာ တွင် ​​ချော​​ချော​​မွေ့​​​မွေ့​​နှင့်​​ ဖတ် ​​ကောင်း​​​သော စာဖြစ်​​စေချင် ​​ကြောင်း​​၊​ သို့​​မဟုတ်လျှင် မိမိတို့​​ မြန်မာစာသည် စနစ်မကျ၊​ အစီ အစဉ် မကျနှင့်​​ အရုပ်ဆိုး​​သွား​​​စေ နိုင်​​ကြောင်း​​လည်း​​ ​​ပြောကြား​​ခဲ့​​ပါ သည်။
​​
နေဇာလင်း​​